Achter de wolken schijnt de zon

En die zon zie ik weer steeds vaker... De afgelopen weken is me steeds meer duidelijk geworden wat écht belangrijk is. Dat is niet het vervullen van m’n dromen of bezitten van mooie spullen. Het zijn de mensen om ons heen. 

Het allerbelangrijkst zijn Liv en Joppe. Wat ben ik ontzettend trots op ze hoe ze met deze hele situatie om gaan. Natuurlijk is er soms frustratie en uiten hun zorgen zich soms in boze of onredelijke buien. Maar het blijft bijzonder hoe ze uiteindelijk wel de ruimte nemen en vinden om deze emoties onder woorden te brengen. Regelmatig bespreken we dingen met elkaar, maar op veel momenten verdwijnt het ziek zijn naar de achtergrond. Vooral van die momenten geniet ik volop. We doen het al heel lang met z’n drietjes en dat doen we gewoon heel erg goed!

Maar er staan vooral veel lieve mensen om ons heen. Natuurlijk mijn ouders die altijd een hele grote steun voor mij zijn en ook nu weer ondanks het traject waar mijn moeder zelf in zit toch proberen ons zoveel mogelijk bij te staan. Mijn moeder heeft haar laatste behandeling in zicht en heeft zich de afgelopen maanden zo sterk gehouden! Haar uitslagen zijn vooralsnog veelbelovend en dat hopen we zo te houden. 

Voor mijn vader en broer (en zijn gezin) hebben onze ziektetrajecten ook veel impact. Zij staan eigenlijk machteloos aan de zijlijn. Echte praters zijn het niet, maar hun betrokkenheid en liefde voel ik in alles. En vooral de lieve woorden en steun díe ik van ze krijg, doen me heel veel. 

Mijn schoonmoeder (dit zal ze altijd voor me blijven, ondanks dat ik en haar zoon niet meer bij elkaar zijn) staat ook altijd voor ons klaar. Ik ben ontzettend trots op de band die we met elkaar hebben weten op te bouwen en te behouden. Ze vormt een belangrijke aanvulling in ons leven en biedt regelmatig hulp of een luisterend oor.

Ziek zijn zorgt voor een verdieping van vriendschappen. Een van mijn vriendinnen is me zo dierbaar dat ze inmiddels meer als een zus voelt en diep in m’n hart zit. Naast dat ik echt met alles bij haar terecht kan, voeren we mooie diepgaande gesprekken, vervult ze met haar gezin een extra basis voor de kinderen en ondersteunt ze me tijdens gesprekken met betrekking tot mijn behandeling. Ze heeft aan een woord of blik genoeg en weet me altijd op te beuren en te raken.

Daarnaast staat er een groep van vier lieve vriendinnen om ons heen, die me regelmatig verrassen op moeilijke momenten door ineens op de stoep te staan voor de nodige afleiding. Er vooral voor zorgen dat we veel lachen en het leven ook nog een beetje normaal blijft. Ook maken we in verschillende samenstellingen wandelingen of vermaken ons met een spelletje Keezen. Én dat kan ook gewoon op maandagochtend om de week goed te beginnen. 

Deze cirkel van vriendinnen neemt ook een aantal praktische zaken uit handen, zo wordt er bijna dagelijks voor ons gekookt en voor een extra boodschap of extra handen kan ik altijd hun hulp inroepen. Maar vooral ook op de momenten dat ik de zon even wat minder zie schijnen, zijn ze er. Soms voor een goed gesprek of advies, maar vooral ook om de zonnige kant weer te kunnen zien en daar ben ik ze stuk voor stuk heel dankbaar voor.

En dan heb ik nog niet eens alle mensen genoemd die misschien iets verder van ons af staan, maar niet minder voor ons klaar staan. Dit zijn onder andere vrienden van mijn ouders die me maar al te graag van en naar het ziekenhuis brengen of het koken van een heerlijke maaltijd voor hun rekening nemen. Andere bekenden die zo lief zijn geweest hulp aan te bieden en ook meedraaien in het kook- of rijschema. Vriendinnen van de tennis en vriendinnen die hun waarde tijdens mijn eerdere ziek zijn en nu opnieuw laten blijken gewoon door er te zijn. Mensen die lieve berichten achterlaten, kleine attenties en mooie gebaren. Het is eigenlijk teveel om op te noemen.

Soms vraag ik me af waar we al deze liefde aan hebben verdiend. M’n dankbaarheid kan ik daarom niet eens goed onder woorden brengen, maar die is er zeker. En precies dit is het allerbelangrijkste. De hele wereld om ons heen kan instorten, maar vallen doen we niet en dat komt door alle liefde om ons heen.

Dit geeft een veilig gevoel en vooral vertrouwen voor de weg die nog voor ons ligt. Een weg met veel mooie, dierbare geluksmomenten...