Een leven dat nooit meer vanzelfsprekend is...

Steeds meer dringt het tot me door dat ik voortaan leef mét kanker. En eigenlijk alle tijd die nog voor me ligt kostbaar is. Tijd waarin ik er zoveel mogelijk wil zijn voor de kinderen, tijd waarin ik wil genieten, leuke dingen wil ondernemen met familie en vrienden, maar ook tijd waarin ik normaal wil leven. Nu is dat laatste een raar begrip, want wat is eigenlijk "normaal". 

Na de eerste periode van ziek zijn, leefde bij vlagen de angst dat de ziekte terug zou komen. Voor iedereen die te maken heeft gehad met kanker is dit denk ik een bekend gevoel. Iedere controle en ieder onderzoek brengt stress en onzekerheid met zich mee. Ook was ik destijds heel blij dat de behandelingen erop zaten en ik mijn leven weer langzaam aan kon oppakken. In die tijd is mij vaak verteld dat het leven wat ik gewend was voor ik ziek werd niet terug zou komen en dat ik moest leren leven naar een nieuw normaal. 

Iets waar ik me in eerste instantie erg tegen heb verzet. Ik was er van overtuigd dat ik een van de weinige zou zijn die gewoon op oude voet verder kon. Dit viel al doende behoorlijk tegen en steeds meer leerde ik te leven naar dat nieuwe normaal. Dit had invloed op werk, dagindeling en misschien wel het belangrijkst mijn mindset.

Opnieuw is het zoeken naar een nieuw normaal en dat terwijl ik nog volop in behandeling ben. Een traject wat nooit meer stopgezet zal worden tot het moment dat de mogelijkheden uitgeput zullen zijn. De laatste chemokuur vorige week voelde zeker als een opluchting... Maar als ze me morgen zeggen dat er een andere chemokuur is waar positieve resultaten van verwacht worden, zal ik ook deze kuren weer met beide handen aangrijpen.

Het doel is nog steeds om de kanker in mijn lijf stabiel te krijgen. Deze week volgen de uitslagen van de scans en zal meer duidelijk worden over het vervolgtraject. Spannend blijft het of en in hoeverre de chemokuren effect hebben gehad. Voor nu liggen alle scenario's nog open en dit geeft onrust. De verwachting is dat er een reeks bestralingen zullen volgen. Het bestralingstraject wat ik eerder heb ondergaan, heb ik behoorlijk onderschat. Niet alleen in belasting gedurende het bestralingstraject, maar vooral wat betreft de onzichtbare klachten en zichtbare sporen die ik hieraan heb overgehouden.

Dit houdt me uiteraard niet tegen om opnieuw een traject in te gaan als dit wat op kan leveren. Zo zal mijn verdere leven er uit blijven zien. Natuurlijk heb ik de hoop dat de kanker snel onder controle is en dat het daarna een zo lang mogelijke periode onder controle blijft. Maar ik zal altijd in de startblokken blijven staan om naast preventieve behandelmethodes ook actieve behandelingen te ondergaan. De angst dat de ziekte terugkomt is er niet meer, dit is inmiddels een feit en geeft me vreemd genoeg ook een soort rust.

Maar even terug naar het normale leven. Ik hoop over een paar maanden m'n studie weer op te pakken, misschien weer wat uurtjes werk te verzetten, wellicht zelfs weer eens een balletje te slaan op de tennisbaan. Allemaal dingen die voor de meeste mensen vanzelfsprekend zijn, maar voor mij niet meer. Wat werk betreft geeft het me inmiddels rust dat ik een IVA uitkering ontvang, hierdoor heb ik financiële zekerheid en toch ruimte om nog wat te doen als mijn lijf me dat toestaat. Maar in de periodes dat dit niet lukt of als het helemaal niet meer wil lukken, hoef ik niet opnieuw een bureaucratisch traject in. 

Door dit soort dingen weer op te gaan pakken, hoop ik de wetenschap van het ziek zijn zoveel mogelijk naar de achtergrond te laten verdwijnen. Maar weg zal het nooit meer gaan. Iets wat me toch met regelmaat aanvliegt. Zal ik de kinderen op zien groeien? Mag ik nog meemaken dat ze straks hun schooldiploma's halen? Leer ik hun eerste vriendje of vriendinnetje kennen? Wat als? Overdenkingen die iedere ouder ongetwijfeld wel eens heeft. 

Toch realiseer ik me ook dat sommige delen van een normaal leven lastig zullen worden. De lucht boven ons leven zal nooit meer stralend blauw zijn. Er zal altijd een wolk zichtbaar blijven en deze zal soms wit en soms zwart zijn. Maar gelukkig kan ook een deels bewolkte lucht prachtig mooi zijn en ervoor zorgen dat er genoeg zon te zien is.

Voor nu is het goed zo en ben ik vooral heel blij en dankbaar dat het me lukt voor het overgrote deel m'n rust te bewaren en de momenten van piekeren en overpeinzingen niet de overhand te geven. Uiteindelijk weet niemand welke wendingen het leven neemt en welke beproevingen voor je in het verschiet  liggen en juist dit besef houdt me op de been!