Een beetje klagen mag soms ook…

De afgelopen weken hebben we vakantie gevierd in Zeeland. Een vakantie waarvan we volop hebben genoten, maar die op sommige momenten ook zeker confronterend was. Ondanks dat ik voor de vakantie klaar was met de bestralingen, kwamen de vermoeidheid en toenemende pijnklachten tijdens de vakantie tot uiting. Hierdoor werd het niet de actieve vakantie zoals we normaal gewend zijn. 

Hoewel ik mezelf goed staande weet te houden, vaak met een positieve blik vooruit kijk en weet dat het ziek zijn me heel veel heeft gebracht op persoonlijk vlak… Dringt steeds meer het besef door wat de afgelopen jaren me hebben gekost.

De behandelingen, ingrepen en preventieve medicatie hebben een enorme impact gehad op mijn fysieke zijn. Mijn lichaam is aanzienlijk veranderd en dat zorgt vaak voor onzekere gevoelens. Regelmatig wordt tegen me gezegd hoe goed ik eruit zie, ondanks het ziek zijn vul ik daar automatisch zelf achteraan. 

Natuurlijk is het fijn om te horen, maar weinig mensen weten wat er echt achter mijn uiterlijk vertoon schuilgaat.

Dagelijks word ik geconfronteerd met een lichaam wat zichtbaar en onzichtbaar van veel vrouwelijkheid is beroofd. Het missen van een borst zorgt vooral in de zomerperiode voor ongemakkelijke momenten, maar is ook iedere dag weer confronterend tijdens het uit- en aankleden. Iets wat ik grotendeels heb geaccepteerd, maar toch niet is zoals het hoort te zijn. Daarnaast ben ik door de chemo en een navolgende ingreep volledig in de overgang met alle bijkomende ongemakken. En aangezien ik de komende jaren afhankelijk ben van hormoontherapie, zijn deze ongemakken niet van voorbijgaande aard. Gewichtstoename, opvliegers, stemmingswisselingen… Inmiddels is niks me meer vreemd. 

Het missen van een borst is niet alleen confronterend, maar zorgt ook voor pijnklachten. Mijn bovenlichaam is uit verhouding wat de nodige invloed heeft op de stand van o.a. mijn ribben. Ook hebben de operatie en bestralingen ervoor gezorgd dat zowel onderhuids als oppervlakkig veel blijvende en zichtbare schade aan weefsel en huid is ontstaan. Ondanks al deze ongemakken heb ik bewust niet voor een reconstructie gekozen. (Iets waar ik overigens gezien de huidige uitzaaiingen ook niet meer voor in aanmerking kom.)

De verschillende uitzaaiingen in mijn wervelkolom zorgen voor dagelijkse pijnklachten, stijfheid en beperkingen. Ook kan ik niet lang achter elkaar zitten, staan of liggen. Ik moet dit regelmatig afwisselen, ook ‘s nachts. Natuurlijk slik ik wel pijnmedicatie, maar ik probeer hier niet afhankelijk van te worden. En hoop dat de pijn de komende periode echt weer gaat afnemen.

De uitzaaiingen en behandelingen hiervoor hebben ervoor gezorgd dat m’n rug op dit moment erg zwak is.  Hoe zwak precies is op dit moment nog niet meetbaar, dit zal de komende maanden blijken uit scans, botdichtheidsmetingen en ervaring. Omdat er nog zoveel onzeker is, mag ik op dit moment niet sporten of m’n rug op een andere manier belasten. En dat valt me behoorlijk zwaar… en is ook bijna niet te doen.

Ook moet ik er rekening mee houden dat de mate van belastbaarheid altijd beperkt zal blijven, waardoor mijn wens om gewoon weer een balletje te kunnen slaan op het tennisveld mogelijk een wens blijft.

Naast de fysieke klachten waar ik tegenaan loop, heeft het ziek zijn een enorme impact gehad op mijn gezinsleven, werk, sociale contacten en dagelijkse bezigheden. En daar heb ik soms enorm de balen van…

Maar ja, daar schiet ik helemaal niks mee op en dus raap ik mezelf weer bij elkaar, ga door en schrijf ik het even van me af… 

Of neem ik even wat ruimte en wandel in de wind… 

Dat lucht beiden op!