Wurst Day Ever?

5 november 2020

Zenuwachtig zit ik in de wachtkamer van de polikliniek Orthopedie. Ondanks de coronamaatregelen werd een dag van te voren al gebeld dat er iemand mee mocht komen naar de uitslag. Eigenlijk wist ik toen al dat er geen positief bericht ging volgen. Nog nooit eerder heb ik meegemaakt dat mijn gesprekspartner (in dit geval een Physician Assistent Orthopedie) zelf met tranen in zijn ogen tegenover me zat en de boodschap duidelijk, maar vol empathie bracht..   

Nog zo goed kan ik me de totale ontreddering na dit bericht voor de geest halen. De enorme angst die me overviel, maar ook gelijk een enorm oergevoel om me niet gewonnen te geven. Ook deze keer heb ik de weken die na deze dag volgden als het zwaarst van het hele traject ervaren. Alle aanvullende onderzoeken, uitslagen, steeds wisselende strategie, voordat er daadwerkelijk werd gestart met de behandeling.

En nu zijn we alweer een jaar verder... Een intensief en bewogen jaar. Een jaar waarin niet alleen ik vol in behandeling zat, maar ook mijn lieve mama. Een jaar vol corona-restricties, sociale beperkingen en  thuisscholing van zowel een middelbare scholiere als een basisschoolleerling. Ik vond het pittig, maar vind dat we dit jaar weer goed overleefd hebben.

Met mijn moeder gaat het gelukkig heel erg goed. Ze is ontzettend sterk door alle behandelingen (chemokuren en operatie) heen gekomen en pakt inmiddels haar leven weer aardig op. Ze slaat weer een balletje op de tennisbaan, onderneemt leuke uitjes en heeft haar vrijwilligerswerk weer opgepakt. Ik ben zo onbeschrijfelijk trots op haar en vooral dankbaar dat de (baarmoeder)kanker onder controle is gekregen!

Zelf heb ik op het moment meer moeite om alles weer op te pakken. Ik balanseer tussen angst en hoogmoed. Te vaak loop ik nog tegen de grenzen van m'n kunnen aan. Of eerlijker gezegd... ga ik veel te ver over die grens heen. Deze reeks behandelingen hebben er zowel fysiek als mentaal harder ingehakt dan de eerste ziekteperiode. In elk geval ervaar ik dit zo, m'n energieniveau is beduidend lager, er zijn nieuwe pijnklachten ontstaan, m'n concentratie is niet wat het geweest is en ik ben snel vermoeid en overprikkeld. 

Toch ben en blijf ik actief bezig en blijf ik mezelf op verschillende vlakken uitdagen. Wel wordt het steeds pijnlijker duidelijk dat er inmiddels niks meer in mijn leven is waar de ziekte geen invloed op heeft. Of dit nu het plannen van een vakantie is (niet meer gewoon eropuit met een tent in de achterbak), nadenken over mijn weekindeling (wel werken, niet werken en indien wel, wat dan?), afspraken maken en toezeggingen doen, het huis herinrichten...

Alles kan ik op verschillende manieren benaderen en dat zorgt voor een erg vol hoofd. Nu ben ik er ook nog eens zeer bedreven in om dat hoofd nog voller te maken. Want waarom denk ik dat het een goed idee is om in plaats van een van de vraagstukken in m'n hoofd aan te pakken, het hele huis op stelten te zetten met de aanschaf van nieuwe kasten en ook maar vast het behang in m'n slaapkamer van de muur te trekken...

En toch valt met deze tactiek uiteindelijk langzaam alles op een plaats. Het ruimen in huis, geeft me letterlijk ruimte in m'n hoofd. De gedachtenspinsels die ik in de nachtelijke uurtjes heb, zorgen dan wel voor dagen hoofdpijn, maar uiteindelijk ook voor een heldere moment gevolgd door een oplossing of plan. 

Voor de terugkerende angst heb ik helaas nog geen oplossing gevonden. Begin januari staan de scans gepland die een beeld moeten geven wat de afgelopen behandelingen voor effect hebben gehad. Dit wordt een hele spannende periode. Veel beslissingen laat ik toch ook hiervan afhangen, want na die tijd weet ik meer en hoop ik meer toekomstperspectief te hebben. Al zal dat perspectief ook dan maar een paar maanden beslaan. Ik zal dag bij dag moeten leren leven, van controle naar controle en langzaam weer vertrouwen moeten krijgen.

En ondanks m'n positieve instelling vind ik dit dus doodeng...

De angst verlamd... Als ik erdoor wordt overvallen, komt er niks meer uit m'n handen en scherm ik me het liefst af van de "boze buitenwereld". De regelmatige confrontatie met alles wat met kanker te maken heeft in bijvoorbeeld krantenberichten, social media, films of series raakt me dan enorm. Zo ben ik eerlijk gezegd blij dat oktober, bekend als de jaarlijkse borstkankermaand, weer voorbij is. Uiteraard niet omdat ik het niet belangrijk vind dat hier aandacht aan wordt besteed, maar wel omdat de stroom van berichtgeving nu weer iets afneemt.

Gelukkig kan ik me na een dip weer redelijk goed herpakken, lukt het me weer om wat meer te relativeren en probeer ik mijn rust terug te krijgen. En als me dat even iets meer moeite kost, heb ik het geluk om terug te mogen vallen op ontzettend veel lieve mensen om ons heen. Met als recentelijk hoogtepunt toch wel het vieren van de hopelijk-nooit-komende "Wurst Day Ever" in het Zuid Limburgse heuvellandschap. Op deze fijne herinnering kan ik weer weken vooruit!