Ademhalen...

Wordt het weer een jaar vol onrust en tegenslag of kunnen we weer wat meer naar de toekomst kijken en verder gaan opbouwen. De tijd zal het leren... en tot er meer bekend is, zal ik al m'n energie nodig hebben om rust te creëren in een onrustig begin van 2022!

Met deze woorden sloot ik m'n vorige blog af en wat hebben een aantal bewogen weken achter de rug...

De laatste weken van 2021, de feestdagen en een vakantie naar Zuid Limburg hebben we in goede rust en met lieve mensen om ons heen doorgebracht. De extra week vakantie voor de kinderen voorafgaand aan de kerstdagen, kwam voor ons eerlijk gezegd als een verademing. We hebben ons compleet ondergedompeld in de kerstsfeer en heerlijk gecocoond. Ook de jaarwisseling hebben we in een kleine samenstelling doorgebracht en een hele gezellige avond gehad. 

Deze jaarwisseling voelde voor mij nog niet als het begin van een nieuw jaar, maar inmiddels heb ik dat gevoel in volle overtuiging wel! En wat een jaar zal ons te wachten staan...

Tussen alle ziekenhuisonderzoeken en geplande afspraken voor uitslagen in, sloop ook Corona voor het eerst echt ons huis binnen. Een van de kinderen testte positief en was ook een paar dagen goed ziek. Met de oplopende besmettingscijfers van de afgelopen weken, had ik stilletjes de hoop dat we uiteindelijk allemaal positief zouden testen "om het maar gehad te hebben". Dat is niet gelukt, dus wachten we rustig af wanneer we wel aan de beurt komen.

Aangezien de MRI scan al was gemaakt, kon de afspraak voor deze uitslag doorgaan. Toch wat gespannen liepen we de spreekkamer van de neuroloog in... Onderweg in de auto naar het ziekenhuis hebben de vriendin die mee ging en ik over van alles en nog wat gekletst om de spanning enigszins te vermijden. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis bespraken we nog even snel wat onze verwachting was.

Tot mijn eigen verbazing was ik op dat moment niet bang voor een slechte uitslag. Ik was bang dat mijn gevoel niet goed zou zijn. Mijn gehele ziekteproces kan ik vertrouwen op mijn gevoel en die heeft keer op keer bewezen goed te zijn. Als de uitslag niet overeen zou komen met mijn gevoel, zou ik ook daar niet meer op kunnen vertrouwen. Een gevoel wat de afgelopen jaar steeds sterker ontwikkeld is en waar ik (mede door het ziek zijn) ook echt naar durf te luisteren. Niet alleen wat ziek zijn betreft, maar in alles.

De spanning werd al direct door de arts verlicht met de opmerking dat de MRI een goed beeld gaf. De informatie die daarna volgde, had ik alleen niet helemaal aan zien komen. Deze MRI gaf uitslag over de botuitzaaiingen in m'n bekken ter plaatste van het staartbeen en de verschillende aangetaste wervels. Daarnaast kon uit deze scan informatie gehaald worden over de schade die door de kanker en ondergane behandelingen is ontstaan... 

Op de MRI was een complete inactiviteit op alle plekken te zien! En hoewel op alle plekken altijd zichtbaar zal blijven dat er kanker heeft gezeten, gaf zelfs mijn staartbeen al een gedeeltelijk hersteld beeld weer. M'n ruggenmerg is volledig intact en heeft nergens schade opgelopen, wat zeker ten gevolge van de locatie en mate van behandelingen wel de verwachting was. Mijn lichaam heeft opnieuw z'n kracht en sterkte bewezen. Zelfs zo goed dat de arts hoopte me de komende jaren en misschien zelfs nooit meer te zien. NOOIT...
(Kleine opmerking die hier wel van toepassing is, dit betreft de neuroloog. Deze arts komt in beeld als de oorspronkelijke kanker actief is en voor nieuwe of heractivering van botuitzaaiingen zorgt.)

Op mijn voorzichtige vraag wat dit voor gevolgen had voor de opgelegde bewegingsbeperkingen... Of sporten en meer bewegen er weer in zat en misschien de mogelijkheid bestond dat ik een balletje mocht slaan op de tennisbaan. Kreeg ik een volmondige vrijbrief van de arts! Vooral doen, maar wel op geleide van pijn en daar vooral niet overheen te gaan.

BAM... Deze positieve berichten kwamen wel even binnen. Tenminste ze kwamen binnen, maar moesten nog wel even indalen.

Aangezien de PET CT scan wel verplaatst moest worden, onderging ik deze een dag na bovenstaande uitslag. Dit voelde voor mij meer als een formaliteit, ondanks dat deze scan alsnog nieuwe informatie zou opleveren over de lymfeklieren rond mijn borstbeen en vooral ook over een plek die tussentijds nog op mijn ribben werd gezien en vragen opleverde.

Afgelopen dinsdag stond het gesprek met mijn behandelend oncoloog op de planning. Ondanks de goede uitslagen van de week ervoor, waren er wat dingen voorgevallen (later meer*) die toch voor de nodige onrust en twijfel hadden gezorgd. Maar ook de oncoloog wist ons in de eerste zin gerust te stellen. Ook op de andere plekken is een volledige inactiviteit van kanker te zien en de plek op mijn ribben bleek een drogbeeld (bedrieglijk beeld) te zijn geweest. Waar de oncoloog vooral ook erg tevreden over was, is dat mijn bloedwaarden zich inmiddels volledig hersteld hebben en geen enkele afwijkende waarde meer laat zien. 

Ondanks dat de meeste oncologen iets gematigder zijn in hun reacties, gaf ook de oncoloog aan dat deze uitslagen boven verwachting waren en echt een heel goed beeld laten zien. En natuurlijk kan nog steeds niemand in de toekomst kijken en is er niks te zeggen over de komende jaren, voor nu kunnen we weer langzaam terug naar de instelling van voor de uitzaaiingen....

Iets waar we de afgelopen maanden eigenlijk geen rekening meer mee hadden gehouden. De bestempeling "beter" krijg ik nooit meer, maar dit komt voor nu wel een heel eind daar in de buurt. Van preventieve medicatie, infusen, regelmatige controles en een leven met kanker kom ik nooit meer af, maar op deze uitslagen kunnen we voorlopig wel weer door.

Blij, dankbaar en vooral beduusd... Dat is nog wel hoe ik me nu voel. Mentaal is dit ook weer schakelen, maar deze keer wel een hele positieve wending. Rustig laten we deze laatste weken inwerken, gaan we weer plannen maken, een zomervakantie boeken, de tennisbaan opzoeken en vooral weer vrijer ademhalen en nóg meer genieten...

De feestvreugde wordt wel overschaduwd... In mijn blog heb ik meerdere keren benoemd dat mijn moeder eind 2020 ook een diagnose kanker (baarmoederkanker) heeft gehad. Na het ondergaan van meerdere chemokuren en een operatie dachten we dat de ziekte onder controle was. Onverwachts werd ze afgelopen weekend tussen mijn uitslagen in opgenomen in het ziekenhuis na buikklachten. Een tussentijds ingelaste scan wees uit dat er opnieuw kankeractiviteit op meerdere plekken in haar buikvlies/buikholte is geconstateerd. M'n moeder had deze angst al uitgesproken toen we met elkaar in Zuid-Limburg waren. Helaas blijkt dat haar gevoel hierin dus ook goed was. Op korte termijn zal ze opnieuw starten met chemotherapie met als doel de groei van de kanker te stoppen. Dit nieuws heeft ons opnieuw aan het wankelen gebracht en moet ook nog even landen. 

Toch houden we ons ook vast aan mijn positieve uitslagen, hier hebben we als familie met elkaar enorm op gewacht en op gehoopt. We vieren mijn uitslagen dus wel en nemen deze mee als opsteker voor het traject wat mijn moeder weer te wachten staat. 

Hoe dubbel het ook klinkt... Ik kan er deze keer wel écht zijn voor mijn moeder en ik zal haar met net zoveel liefde, kracht en steun omringen als zij altijd voor ons heeft gedaan.

M'n lieve moeder is een taaie en ook dit traject gaan we met onze kin omhoog aan!