La bonne vie, nous voici!

Al vanaf dat ik een klein meisje was, vertrokken wij iedere zomervakantie met mijn ouders in een volgepakte auto op avontuur. Mijn ouders werkten beiden in het onderwijs en zo konden we ook altijd lang weg blijven. We zijn op talloze plekken beland, maar de meeste herinneringen liggen op Franse bodem. Het kamperen zit in ons bloed en lekker kneuterig in een tent vind ik het fijnste wat er is. Gelukkig vinden mijn kinderen kamperen ook heel leuk en zo zijn we (hoe klein ze in het begin nog waren) ook met z’n drieën al vaak op pad geweest.

Door alles waar we de afgelopen jaren mee geconfronteerd zijn, zagen ook onze zomervakanties er iets anders uit dan we gewend waren. Begin 2018 hadden mijn ouders al bedacht een caravan neer te zetten in Zeeland om te kijken of dat goed zou bevallen voor weekendjes weg. Achteraf bleek dit een gouden zet, zeker nadat mijn diagnose werd gesteld.

Dat eerste jaar hebben mijn ouders hun vakantieplannen zo aangepast dat ze met ons mee konden naar Zeeland. Tussen alle chemo’s door lag ik voor de caravan op een stretcher en vermaakten mijn ouders de kinderen. Ook de jaren erna werd Zeeland een fijne uitvalsbasis voor ons, waar we onze vakanties en heel veel weekendjes weg hebben doorgebracht. 

Vorig jaar merkten we voor het eerst dat het niet meer helemaal goed voelde. We misten onze kampeervakanties naar het buitenland én hoe fijn we het ook hadden in Zeeland, de associatie met het “ziek zijn” was er ook ineens. Ondanks of misschien ook wel mede doordat mijn toekomstperspectief onzeker was, ontstond bij mij nóg meer de behoefte de kinderen toch nog wat meer van de wereld te laten zien.

Vooral de wens om “gewoon” weer te gaan kamperen in Frankrijk werd steeds sterker. Zeker nadat ik zelf oktober vorig jaar een weekje in Frankrijk was. Daar maakte ik met mezelf de afspraak (wat er ook zou gebeuren en welke uitslagen me nog te wachten stonden) de kinderen deze zomer mee te nemen naar die magische plek.

Deze wens vertelde ik ook aan mijn oncoloog en na de eerste goede berichten in januari gaf zij me ook eigenlijk het laatste zetje om te gaan boeken. Vervolgens werden mijn uitslagen in april nog rooskleuriger. Al was wel het plan rond de zomer nog een extra moment van beeldvorming in te plannen. De keuze hiervoor was aan mij, wilde ik dit moment vlak voor of na de zomervakantie.

Ik heb ervoor gekozen deze voor de vakantie te doen. Niet iedereen zal deze keuze begrijpen, maar ik merk dat ik de weken voorafgaand aan de scan van ieder pijntje in m’n lijf zenuwachtig word. Dit gevoel wil ik niet tijdens mijn vakantie ervaren. Afgelopen week stond deze scan op de planning. Ondanks dat ik echt het gevoel had dat alles goed zou zijn, bouwde de spanning zich enorm op.

Maar vandaag de verlossende uitslag! 

De scan laat nog steeds een volledig rustig beeld zien, m’n bloedwaarden zijn nog meer verbeterd en zelfs een paar kleine plekjes die wel op de vorige scan te zien waren, zijn nu weg. Dit waren plekjes die niet verdacht waren, maar wel in de gaten werden gehouden. Opnieuw opluchting alom hier! De volgende controle bij de oncoloog is gewoon over drie maanden, maar het maken van een nieuwe scan kan zomaar pas over een jaar zijn.

Het lijkt er nu toch op dat ik steeds weer meer terug krijg van een “normaal” leven en dat voelt zo ontzettend goed! Het blijft zoeken naar een goede energieverdeling en hernieuwde invulling van m’n fysieke en mentale kunnen, maar dit soort uitslagen geven een enorme boost.

Voor de komende twee weken staat het afronden van m’n coachingsopleiding en het volgen van de cursus en ontvangen van m’n Reiki I inwijding centraal, maar daarna…. 

Vertrekken we voor 4 weken naar Frankrijk! We maken een combinatie van overnachten in een blokhut, verblijf in het huis van hele lieve vrienden en kamperen met onze eigen tent ⛺️.

La bonne vie, nous voici!

(Het goede leven, we komen eraan!)