Ode aan mama...

Na onze heerlijke vakantie in Frankrijk, werden we (te) snel terug geworpen in de realiteit van het leven. Via deze site heb ik niet veel gedeeld over het ziektetraject wat ook mijn moeder de afgelopen twee jaar heeft doorlopen. Dit was haar verhaal om te vertellen en niet het mijne...

Op 25 oktober jl. hebben we afscheid moeten nemen van mijn lieve mama, mijn steun en toeverlaat, de eerste en laatste met wie ik vrijwel dagelijks contact had, mijn klankbord, mijn luisterend oor en gewoon de liefste. Maar ook een geweldige oma voor mijn kinderen, een oma die veel meer aanwezig was en betrokken bij de opvoeding dan we ooit konden vermoeden. Een oma die in tijden dat het nodig was een veilige haven creëerde voor Liv en Joppe en voor wie nooit iets teveel was.

Ons verdriet is groot, het verlamd, zoekt nog naar een plaats en voelt vooral onwerkelijk.

Eind 2020 kregen mijn moeder en ik gelijktijdig een slechte diagnose, bij haar baarmoederkanker en bij mij uitzaaiingen in mijn wervelkolom. Gelijktijdig startte we aan een reeks chemobehandelingen. Tijdens deze eerste periode was mijn moeder veel meer bezig met mijn ziek zijn en lag haar focus niet op haar eigen ziek zijn. Nadat ze een ingrijpende operatie heeft ondergaan, leken de eerste berichten erg rooskleurig. Ondanks dat de ziekte was uitgezaaid, was de operatie goed verlopen en was de buikholte schoon.

De snelheid waarmee mijn moeder fysiek herstelde, was onvoorstelbaar. Zo snel als ze kon stond ze alweer voorzichtig een balletje te tennissen en genoot ze vooral van het maken van fietstochten, vakanties en uitstapjes die weer op de planning stonden.

In januari van dit jaar keken we vol spanning uit naar de uitslagen over mijn gezondheid. Deze waren boven verwachting goed en gaven reden tot feest... Een feeststemming die helaas maar een enkele dag duurde, omdat mama de dag erna onverwachts werd opgenomen in het ziekenhuis. Waar bleek dat de kanker bij  haar terug was en voor problemen met haar nierfunctie zorgde. Dit kon gelukkig snel verholpen worden, maar een nieuwe periode van behandelingen was onvermijdelijk.

Deze keer kon ik er meer voor haar zijn, maar werd ik ook geconfronteerd met een gevoel van onmacht. Een gevoel dat mijn vader dubbel moest ervaren, niet alleen een zieke dochter, maar ook een zieke partner. Ik kan niet onder woorden brengen hoe dit gevoel is, maar ik worstelde daar enorm mee.

Mijn moeder ging weer vol vertrouwen en dapper de behandelingen aan. Ze hield zich naar de buitenwereld heel groot, maar het was een pittige tijd met de nodige onrust en spanning. Toch sloeg ze zich ook hier weer goed doorheen. In mei bleek dat de behandelingen wel deels resultaat hadden gehad, maar dat de ziekte niet weg was. Uiteraard leefde de hoop dat de behandelingen in elk geval verdere groei gestopt hadden.

Eind september bleek bij haar routine controle dat haar bloedwaarden geen goed beeld lieten zien. Zelf had ik al wel wat vermoedens, maar mijn moeder kon de pijnklachten die ze had voor zichzelf goed verklaren en werd toch overvallen door deze slechte uitslag. De oncoloog stelde voor een scan te maken om te bekijken wat er echt aan de hand was. Deze scan gaf een verontrustend beeld en behandeling zou niet meer baten. Uiteraard was er wel het nodige mogelijk voor pijn- en symptoombestrijding.

Op de vraag hoe lang m'n moeder nog zou hebben, antwoordde de oncoloog dat ze zich niet aan een uitspraak durfde te wagen. De daadwerkelijke beeldvorming en de persoon (mijn moeder) die voor haar zat, konden bijna niet een en dezelfde persoon zijn. De wijze waarop mijn moeders oncoloog de gesprekken voerde, is lovenswaardig. Wat een empathie, vertrouwen en rust straalde zij uit op haar patiënten en naasten. Zo zie je het gelukkig steeds vaker!

Na bovenstaand nieuws wat we op 5 oktober kregen, ging het ineens hard achteruit met mama. Ze heeft zich steeds zo groot gehouden, dat ze zich er misschien meer aan overgaf. Veel te snel is ze dinsdag 25 oktober toch nog onverwachts in ons bijzijn overleden. 

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Weken waarin emoties zich blijven afwisselen. Een periode van rouw die we allemaal op ons eigen manier doorlopen. Het gaat met vallen en opstaan, we voelen ons moe en onthand. Maar ook houden we elkaar goed vast, m'n vader is en blijft de stevige steunpilaar binnen onze familie. Het is zoals m'n broer zo prachtig benoemde...

We zijn niet meer compleet, maar nog wel één 🤍