Wie ben ik...

De eerste week van januari stonden mijn eigen onderzoeken weer op de agenda. Een PET CT scan, bloedonderzoek en een gesprek met de oncoloog. Dit soort afspraken gaan altijd gepaard met de nodige stress, maar deze keer vielen ze me nog zwaarder dan anders. Het verdriet om mama en de angst dat we écht niet nog meer slechte berichten aankonden, namen de overhand.

Normaal laat ik bloedprikken direct voorafgaand aan de afspraak met de oncoloog. Nu besloot ik dit al te doen op de dag dat de scan gepland stond, wetende dat in de middag waarschijnlijk de eerste uitslagen al zichtbaar konden zijn in mijn dossier. Deze uitslagen gaven gelukkig al veel vertrouwen ten aanzien van de te verwachtte uitslag van de scan. Ook deze gaf een rustgevend en onveranderd beeld.

Het vermoeden bestond al dat de behandelingen een curatief effect hebben gehad en dat wordt door deze uitslagen opnieuw bevestigd. De volgende scan wordt over een jaar gemaakt. Als deze opnieuw een stabiel beeld laat zien, stoppen we in overleg misschien wel met het maken van preventieve scans . 

Geweldig nieuws... En toch blijft de euforische stemming uit en daar heb ik last van.

De afgelopen weken, maanden en jaren is er nogal wat gebeurd. Emotioneel ben ik nogal heen en weer geslingerd. Ik heb mezelf keer op keer aangepast aan situaties en veranderingen. Het merendeel veroorzaakt door factoren van buitenaf waar ik geen invloed op kon uitoefenen. Wél heb ik altijd zelf de keuze gehad hoe ik hiermee om ben gegaan. Ik heb me nooit laten kennen, ben altijd doorgegaan (met vallen en opstaan) en heb altijd een positieve instelling gehouden. 

Waarom voel ik me dan nu er eindelijk weer goede vooruitzichten zijn zo murw? Deze vraag houdt mij inmiddels al een aantal weken bezig. Natuurlijk is het mij bekend dat bij rust, ruimte komt voor verwerking en reflectie. En er is nogal wat te verwerken... Daar neem ik ook de tijd voor, zorgt er ook voor dat ik iets meer toegeef aan vermoeidheid en op momenten een bijzonder kort lontje heb. Dit alles laat ik maar even zijn.

Maar ik worstel ook meer dan ooit met de wereld om mij heen en mijn plek daarin. 

Er is zoveel gebeurd wat in de kern natuurlijk niet leuk is en bij veel mensen ook tot een bepaalde verbeelding spreekt. Zo ben ik de alleenstaande moeder Daphne, single Daphne, Daphne die kanker heeft (gehad), niet werkende Daphne, rouwende Daphne en de sterke Daphne... Maar ik mis in dit rijtje toch vooral de leuke en gezellige Daphne, die de mensen dicht om mij heen gelukkig nog wel vaak genoeg zien.

Toch voelt het vaak of niemand MIJ meer ziet. Iemand waar ikzelf ongelofelijk blij mee en trots op ben. Ik vind mezelf namelijk echt heel erg leuk, gewoon als de persoon wie ík ben. En niet de persoon die van alles heeft meegemaakt en precies dat schuurt op dit moment. Het maakt me ook onzeker... Want word ik echt gezien als de persoon die van alles heeft meegemaakt of verschuil ik mezelf daar ook achter omdat het (gek genoeg) ook veilig en bekend voelt…

Want wie ben ik? 

Alles wat een vanzelfsprekendheid was in ons leven, is dat voor ons al heel lang niet meer. Dat geldt voor de kinderen net zo goed als voor mijzelf. Ook zij vechten zich soms een weg naar wie ze willen zijn en wat ze willen laten zien. Een proces waarvoor ik zo dankbaar ben dat ik dat nog steeds samen met ze mag volgen.

Wegrennen, vluchten en opnieuw beginnen, voelt voor mijzelf soms als de makkelijkere weg. Zo geniet ik veel meer als ik ergens anoniem kan zijn en de Daphne laat zien die ik ben. Een Daphne die zeker ook gevormd is door alles wat de afgelopen jaren is gebeurd. Ik omarm dit proces waar ik zoveel over mezelf heb geleerd en enorm ben gegroeid als persoon.

Dit laten zien wil ik ook meer in mijn dagelijkse contacten, leven en bezigheden. Ik sta nog, ik blijf ook staan én ga mezelf meer laten zien. Dat wil ik! 

Alleen is het soms nog even zoeken hoe...