Wankel evenwicht… en opvoeding
Het is alweer even geleden dat er een nieuwe blog online kwam. De afgelopen maanden hebben vooral in het teken gestaan van “helen”. Tenminste een poging tot…
Keer op keer merk ik dat het proces waar we nu doorheen gaan een wankel evenwicht met zich meebrengt. De laatste maanden daalt pas echt in wat ons de afgelopen jaren is overkomen. Ondanks dat we ons altijd staande hebben gehouden en dit nog steeds doen, besef ik me steeds meer wat voor blijvende impact alles heeft. Naast dat we (gelukkig) ook gewoon functioneren als ieder gezin, zijn er intense momenten van gemis, verdriet en angst door mijn ziek zijn bijgekomen. Veelal gepaard met emoties die ieder van ons gezin op een eigen en andere manier ervaart en uit.
Als moeder wil je altijd het beste voor je kinderen, maar hoe doe je dat als het leven je zo uitdaagt? Uiteindelijk is daar maar één simpel antwoord op… Je doet het!
Wel vind ik het een uitdaging, zeker in de fase waarin we nu komen. De kinderen worden ouder, ze ontwikkelen zich steeds meer als individuen en ze kunnen steeds beter aangeven welke behoeftes en wensen ze zelf hebben. Maar ze hebben ook de puberfase bereikt of hangen daar tegenaan, zijn getekend door wat ze de afgelopen jaren hebben meegemaakt en zijn zeker nog in de leeftijd dat ze afhankelijk zijn van mijn dagelijkse zorg.
Voor mij is het regelmatig zoeken en laveren naar de juiste manier om met dingen om te gaan of op situaties te reageren. Zoals denk ik menig ouder dat heeft. Alleen heb ik een continu stemmetje in mijn achterhoofd die bij alles meepraat vanuit welke emotie bepaald gedrag voortkomt en hoe juist daarop te reageren.
Nog niet zo lang geleden werd ik erop gewezen dat rouw niet alleen bestaat na het verliezen van een geliefde, maar heel veel andere vormen kent. Iedere verandering, hoe groot of klein ook, kan een vorm van rouw ontketenen. Dit houdt me bezig en inmiddels weet ik dat ik verschillende vormen van rouw bij me draag, die zich allemaal in een verschillende fase bevinden.
Tussen mijn eigen zoektocht naar balans en het ontdekken van de wijde wereld door de kinderen botst het wel eens. Meer dan ooit voel ik me een echte "ouder" en ben ik soms meer aan het corrigeren en loslaten, dan de warme omhelzing en lieve mama die er altijd is. Hierdoor mis ik mijn eigen moeder nog sterker, maar gelukkig is daar ook altijd nog mijn allerliefste papa 💓
Mijn steun en toeverlaat waar ik naartoe vlucht als het me even teveel wordt. Momenten waarop ik echt wel besef hoe onredelijk ik ben, niet weet hoe te reageren of dringend advies nodig heb. En ook de kinderen weten hem meer dan eens te vinden. Opa die nét even de juiste nuance weet te vinden en de gemoederen tot bedaren brengt.
Maar ik leer ook heel erg veel van ze. De afgelopen jaren heb ik geprobeerd mijn emoties alleen gecontroleerd te laten zien aan de kinderen. Niet dat ze er niet mochten zijn of niet zijn benoemd, maar ik heb mijn kinderen daar wel in willen beschermen. Misschien op bepaalde momenten ook te veel en heb ik mijn emoties ook te lang ingehouden. Nu er meer rust komt, is er ook meer ruimte voor deze emoties en leer ik steeds beter ze te laten zien en te benoemen. Ook omdat de kinderen specifiek gevraagd hebben of ik het ook gewoon wil laten zien als ik moet huilen.
Dit levert overigens ook hilarische momenten op waarbij ik vorige week aan de kinderen vertelde hoe trots ik op ze was dat ze beide dit schooljaar zo goed hebben afgerond (want ook dit schooljaar was weer een bewogen jaar). Ik belandde in een hysterische huilbui waar geen einde aan leek te komen wat tussen de tranen door zorgde voor een enorme lachstuip met z'n drieën.
M'n emotionele uitbarstingen worden tegenwoordig ook regelmatig beantwoord met gedramatiseerde bombastic side eye rolls. (Zoek maar eens op wat dat is, als je het niet weet.) Hét teken dat het met de opvoeding van de kinderen best goed zit, we de afgelopen jaren toch maar mooi doorgekomen zijn en ze vooral ook gewoon een stel bijdehante (maar lieve) pubers zijn!
Ik hou van ze ❤️
Reacties
Een reactie posten