Van overleven naar leven

Het einde van het jaar, voor mij altijd een moment om terug te kijken. Dit jaar was niet mijn beste jaar en dat voelt eigenlijk raar om zo op te schrijven. De vijf jaren hiervoor waren namelijk veel onrustiger. Dit jaar heb ik het mentaal zwaar gehad. Ik heb me de laatste jaren staande gehouden door altijd te focussen op positiviteit, mijn schouders overal onder te zetten en vooral met opgeheven hoofd door te gaan. Dit jaar kostte me dit ontzettend veel moeite en lukte het me regelmatig niet om dit te doen.

Ik voelde me uit balans, wankel en naar de buitenwereld niet mezelf. Veel tijd en aandacht is de afgelopen maanden uitgegaan naar praten over dit onderwerp, ik heb hiervoor verschillende professionals en verschillende disciplines bezocht. Om keer op keer tot dezelfde conclusie te komen; ik sta nog altijd in een overlevingsstand.

Een overlevingsstand (survival modus) zorgt ervoor dat je blijft functioneren in een crisis of stress-situatie. Je lichaam en mind werken in deze stand hard om te zorgen dat je overeind blijft staan en door kan leven. Voor de meesten is dit een tijdelijke modus die je bewust, maar nog veel vaker onbewust ook weer loslaat. In sommige gevallen kan je ook in een overlevingsstand blijven, omdat een gebeurtenis zo heftig is of als er een opeenstapeling van crisis of stress-situaties optreedt of is geweest.

Het klinkt allemaal zo logisch en bij mij is dit laatste het geval. Al voor mijn ziek zijn kende ik (en dus mijn lichaam) periodes waarin ik functioneerde in een overlevingsstand. Doordat ik deze stand al kende, kon ik deze toen ik ziek werd direct oproepen en inzetten. Iets waar ik veel over geprezen ben, door mensen om mij heen, maar ook door hulpverleners en mensen die verder van ons af staan. Iets waar ik zelfs ook trots op ben, want ik heb me tijdens alles wat mij en ons gezin geraakt heeft staande gehouden.

Maar nu komt ook het moment om toe te geven dat het een valkuil geworden is. Waar een overlevingsstand iets tijdelijks hoort te zijn, om door te kunnen gaan, is het voor mij een nieuw normaal geworden. Een nieuw normaal waarin ik me vooral vaak moe voel, continu het gevoel heb dat ik sterk moet zijn en niet mag zeuren, moeite heb met genieten (van zowel kleine als grote dingen) en niet meer ‘echt’ laat zien hoe het me gaat. Deze overlevingsstand is een soort ‘veilig’ geworden en ik weet nog niet wat er gebeurt als ik deze loslaat. 

Er is een proces in gang gezet, een proces waar ik heel erg hard m’n best voor aan het doen ben. Er komen ontzettend veel emoties los, verdriet, boosheid, onmacht, emoties die ik al heel lang onderdruk. Ben ik nu een wandelend wrak…? Nee, dat zeker niet. Het lucht vooral op, maar het is veel. Wel is dit de weg, de weg die ik nu wil bewandelen. Ruimte geven aan alles wat is geweest om ruimte te creëren voor wat komt.

Voor mezelf, voor Liv en Joppe, voor de mensen om me heen. 

Ik wil de zon weer écht zien schijnen, ik wil weer leven op mijn manier!