Uit balans…

Mijn onderbuikgevoel tijdens de zomervakantie bleek ook deze keer weer juist en helaas lieten de uitslagen eind augustus/begin september opnieuw een toename van activiteit zien. Inmiddels ben ik al een paar weken gestart met een nieuwe doelgerichte behandeling. Deze bestaat uit een combinatie van chemopillen (palbociclib), hormooninjecties (fulvestrant) en Zometa-infusen. Het doel hiervan is om verdere groei van ziekte-activiteit te stoppen en de aanwezige activiteit onder controle te houden. Wat deze vorm van behandeling gaat doen, blijft opnieuw afwachten. De eerste bloeduitslagen lijken voor nu positief, al zal een nieuwe scan pas echt uitsluitsel geven. 

Deze combinatie van medicatie zal ik blijven gebruiken tot deze geen effect meer heeft. Dit kan al na een paar maanden zo zijn, maar er zijn ook patiënten bij wie deze combinatie jaren goed aanslaat. Uiteraard gaan we weer voor deze laatste optie.

Opnieuw vraagt dit zowel fysiek als mentaal veel van me. Fysiek ervaar ik veel nieuwe bijwerkingen, opvliegers, vermoeidheid, pijn in mijn lijf en stijfheid. Inmiddels kan ik me hier redelijk goed aan overgeven en houd ik me vast aan de gedachte dat deze gevoelsmatig minder worden als we een paar weken of maanden verder zijn. Ik worstel meer met mijn mentale veerkracht…

Het is me de afgelopen jaren best goed gelukt om in elke situatie en bij iedere verandering uiteindelijk een positieve draai te vinden. Deze instelling heeft me veel gebracht, maar ook veel van mezelf gevraagd. Ik heb me heel vaak sterk en stoer voorgedaan, terwijl ik dat op dat moment helemaal niet was of in elk geval niet zo voelde. Ik ben hierin ontzettend hard voor mezelf geweest. Zo hard, dat ik steeds meer moeite krijg om ook m’n verdriet en gevoel te laten zien.

Onder woorden brengen wat ik voel, lukt me meestal wel. Laten zien hoe ik me voel, is een heel ander verhaal. 

Gaat het nu dan ineens slecht met me? Dat zeker niet! Ik ben alleen wat uit balans. Het weer wennen aan nieuwe medicatie, weer accepteren van een nieuwe fase in mijn ziekteproces, rouwen om veranderingen en verlies, maar ook het doordraaien van de wereld om me heen… Het is even wat veel en daarnaast heb ik ook nog een gezin draaiende te houden. 

Als gezin maken we ook een verandering door. Beiden kinderen zitten op de middelbare school, ontdekken steeds meer hun mogelijkheden en slaan hun vleugels uit. Iets wat ik als moeder prachtig vind om te zien, maar waar ik ook behoorlijk mee worstel. Ik blijk niet zo goed te zijn in loslaten… We zijn altijd heel hecht geweest, maar door het ziek zijn is mijn focus de laatste jaren nog meer op het gezin en vooral het welzijn van de kinderen gericht. Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik hier erg ver, misschien zelfs te ver, in ben gegaan. Met vallen en opstaan probeer ik ook hierin een nieuwe weg te vinden…

Een nieuwe weg die ook nieuwe perspectieven brengt en daar hou ik me aan vast. De komende tijd trek ik me lekker terug in m’n eigen cocon, het nieuwe jaar brengt straks vast weer nieuwe ideeën, plannen en kansen. En daar heb ik ook gewoon weer zin in!