Woelige baren...

18 mei 2018… 
De dag dat ik te horen kreeg, dat op een echo meerdere plekken werden gezien die niet in mijn borstgebied thuis hoorden. De dag dat wij als gezin in een achtbaan belandde en ik ervan overtuigd was dat we daar na een paar maanden wel weer uit konden stappen.

Inmiddels zijn we 7 jaar verder en blijkt dat het geen achtbaan was met een vaste, herhalende route en een eindpunt, maar een snelstromende rivier zonder einde...

Nog steeds bevinden we ons op een vlot op die rivier. Een rivier met rotsen waar we een weg omheen moeten vinden, met onverwachtse wendingen, flinke duiken de diepte in en soms terecht komen in een kabbelende luwte. Een luwte waarin we leuke dingen doen en genieten wat er om ons heen te zien is. Maar een volgende stroomversnelling is nooit ver weg óf de rivier treed onverwachts buiten z’n oevers en dwingt ons alle zeilen bij te zetten om niet kopje onder te gaan.

Na al die jaren varen we nog steeds, maar we zijn moe en willen eigenlijk het liefst van dit vlot af en rustig op de kant in de zon gaan zitten, terwijl de rivier zonder ons door raast…

Dat laatste zit er voorlopig nog niet in. De medicatie waarmee ik in september vorig jaar ben gestart en die ik hoopte langere tijd te kunnen gebruiken, hebben geen effect meer. Opnieuw een tegenvaller, maar ook iets wat ik voelde aankomen. In overleg met de oncoloog is er snel geschakeld en ben ik vier weken geleden gestart met nieuwe medicatie die vallen onder de SEQUEL studie. Dit vraagt weer de nodige aanpassing en geeft uiteraard ook nieuwe bijwerkingen.

Weer verandering, weer geen rust, weer de kinderen proberen uit te leggen wat er in mijn lijf speelt. En vooral dit laatste valt me steeds zwaarder. We zijn de afgelopen jaren gegroeid op een vlak waarop we helemaal niet wilden groeien. Ze zijn beide ontzettend wijs voor hun leeftijd en hebben al veel meer meegemaakt dan de meeste van hun leeftijdsgenoten. Een gegeven waar ik ze niet tegen heb kunnen beschermen.

De laatste tijd geven ze me steeds vaker waardevolle feedback. In mijn jarenlange streven de kinderen zo min mogelijk te belasten, blijkt dat ze soms juist belast worden. Ik leer steeds meer om open te zijn over mijn gevoelens en me niet te verschuilen achter mijn “met-mama-is-niks-aan-de-hand” masker. Een masker waar ze feilloos doorheen prikken en wat juist onrust geeft als ze mij niet goed kunnen peilen.

Soms is het veiliger en nodig om me wel achter een masker te verschuilen. Niet specifiek tegenover mijn kinderen en naasten, maar eigenlijk tegenover iedereen. Het is veel waar we nu al jaren doorheen gaan en daardoor steeds moeilijker te begrijpen voor een buitenstaander. Gelukkig zijn er nog altijd veel mensen om ons heen die erg betrokken zijn en ons helpen waar ze kunnen. 

Toch ligt er vooral veel op mijn schouders en zie ik ook dat daardoor soms tunnelvisie ontstaat. Ik heb mezelf staande weten te houden met een positieve instelling en geef veel aandacht aan mijn persoonlijke en mentale ontwikkeling. Vooral dit laatste heeft me ontzettend veel nieuwe inzichten gebracht de afgelopen jaren. De meesten stappen en ervaringen zijn heel leerzaam geweest en sommige zorgden juist voor meer onrust. 

Er is geen draaiboek om met de uitdagingen in je leven om te gaan. Hoe hard ik er ook naar heb gezocht... Met vallen en opstaan worstelen we ons er doorheen en ik ben er steeds trotser op hoe het ons toch steeds weer lukt! 

Wel merk ik dat mijn lichaam het steeds zwaarder krijgt. Dagelijkse pijn en vervelende bijwerkingen zorgen ervoor dat ik niet meer alles kan doen wat ik wil doen. Dit vraagt om keuzes, keuzes die vooral gebaseerd zijn op hoeveel energie iets me kost, hoeveel het me oplevert en in hoeverre ik bereid ben de consequenties (zoals pijn en vermoeidheid) te aanvaarden. 

Heel lang heb ik me hier tegen proberen te verzetten en ben ik zoveel mogelijk blijven doen. Ik merk alleen dat ik nu op het punt ben gekomen dat ik roofbouw pleeg op mijn lichaam door steeds over mijn grenzen te gaan. Een acceptatieproces wat me vooral veel verdriet heeft gebracht, maar vanaf nu ook lucht gaat geven. Ook deze verandering zal weer met vallen, opstaan en teleurstelling gepaard gaan, maar ik ga vooral voor de succesmomenten waar ik juist weer veel meer kan genieten van alles wat ik wél doe. 

Vooral dat laatste was de afgelopen maanden wel een beetje aan het wegebben. Het wordt zo makkelijk gezegd als je in een lastige situatie zit, dat je vooral moet genieten van alles wat je wél hebt en kan.

Maar als je jezelf bovenstaande alleen nog maar aan het wijsmaken bent, is genieten niet meer oprecht maar geforceerd... En dat is waar ik nu een hele duidelijke grens trek!