22. Verandering

De vader van mijn kinderen en ik zijn inmiddels al ruim acht jaar uit elkaar. Als alleenstaand mama met twee jonge kinderen heb ik de eerste jaren een flink gevecht geleverd om een nieuw leven voor ons op te bouwen. Iedere verbroken relatie zorgt voor emoties en verandering. Maar als er kinderen bij betrokken zijn, moet je toch ook met elkaar als ex-partners door.

En hoe mooi we het samen ook bedacht hadden te gaan doen, de realiteit bleek toch anders te zijn. We hebben de eerste jaren de nodige strubbelingen gehad, gevoed door veranderingen in leefsituaties, pijn en frustraties. Ondanks dat het geen openlijke ruzies waren, heeft dit wel voor spanningen gezorgd bij ons en de kinderen. Vooral dit laatste raakt me nog altijd erg en had ik zo graag anders gedaan.

Een van onze obstakels is de afstand tussen onze woonplaatsen, een keuze die is gemaakt en heeft geleid tot grootste aanpassingen op ons oorspronkelijke ouderschapsplan. Mijn drang om altijd het beste voor de kinderen te willen, de pijn en het verdriet die ik nog voelde na onze breuk én een diep gevoel van onbegrip, hebben mijn visie door de jaren heen vertroebeld. Iets waar ik al langere tijd mee worstelde voordat ik ziek werd, maar waarin ik eindelijk tot de kern kwam door de groei die ik tijdens mijn ziek zijn als persoon heb doorgemaakt. 

Het heeft tijd en inspanning gekost, maar in de laatste 1,5 jaar is ons contact veranderd in de meest positieve zin. We praten weer, delen weer én ik durf zelfs te zeggen dat we elkaars leuke kanten ook weer zien. Van liefde of gevoel is zeker geen sprake meer, maar hiervoor is genegenheid en wederzijds respect in de plaats gekomen. Zoals ons contact nu is, had ik het graag vanaf het begin gezien. 

Deze verandering is niet alleen aan mij te danken of alleen door mij ingezet. Ondanks dat ik niet kan spreken voor mijn ex-partner, denk ik dat ook veranderingen in zijn leven en visie op zaken hebben bijgedragen aan de ontwikkeling die we nu doormaken.

Zo lig ik deze blog te schrijven vanuit een vakantieappartement behorende bij het woonhuis van de vader van mijn kinderen en zijn gezin. Iets wat ik een jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden... 

Vandaag gaan onze kinderen mij de plekken laten zien waar ze hier graag komen en waar hun leven al jaren deels afspeelt. Een leven waarvan ik tot nu toe alleen uit verhalen weet van had. Ik heb zin in vandaag en voel vooral dankbaarheid dat dit eindelijk kan!

Op naar het bos en strand, want wat ís het hier toch mooi...