23. Angst, kanker en corona

Iedereen die ziek is, is geweest of er mee te maken heeft, zal een bepaalde mate van angst niet vreemd zijn. Tijdens en direct na mijn eerste ziekteperiode heb ik deze angst redelijk in bedwang kunnen houden. Deze keer valt het me een stuk zwaarder.

Komt dat omdat ik geen rekening had gehouden met dit scenario? Ben ik nu zieker dan hiervoor? Of spelen er andere dingen mee?

Het klopt dat ik geen rekening had gehouden met dit scenario en er ook enorm door ben overvallen. Het besef sijpelt steeds dieper door dat er een onbetrouwbare vriend in m'n lichaam huist. Iemand die onderdeel uitmaakt van je leven, maar dan wel een iets andere definitie van vriendschap heeft. Toch is er in deze context ruimte voor verzoening en hernieuwing, iets wat ik uiteindelijk hoop te bereiken. De kanker is en zal altijd deel uit blijven maken van m'n leven.

Ik weet niet of ik zieker ben dan hiervoor... Het feit dat de kanker zo snel in deze hoedanigheid terug is, is onverwacht en natuurlijk niet gunstig. Toch zijn er nog steeds behandelingen en kansen genoeg om de kanker onder controle te krijgen. Dit is in elk geval minstens mijn doel. De ontwikkelingen binnen dit vakgebied volgen elkaar zo snel op, dat er wellicht in de nabije toekomst nog veel meer mogelijk is om mij een prima leven te laten hebben. 

Waarom overvalt die allesverlammende angst me dan toch zo nu en dan? Hier heb ik de laatste week veel over nagedacht. Er zijn verschillende factoren, maar de hoofdfactor is toch wel Corona.

Door Corona is alles anders en uiteraard geldt dat niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Ik zit veel meer thuis dan me lief is, de kinderen en ik zijn bijna 24/7 in elkaars nabijheid, zelf boodschappen doen is er niet bij, er wordt dagelijks voor ons gekookt, voor vervoer van en naar het ziekenhuis ben ik afhankelijk van anderen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ondanks dat ik ontzettend dankbaar en gezegend ben met zoveel hulp om ons heen, biedt dat in deze tijd ook een uitdaging. Want hoe beperk je in deze toch zoveel mogelijk je contacten?

Deels ben ik bang om zelf Corona te krijgen en dat mijn behandelingen tijdelijk moeten worden stopgezet. Maar ook vrees ik oprecht dat de zorg nog verder afgeschaald gaat worden als er niet snel een kentering komt, met alle gevolgen van dien. Dit alles maakt me onrustig en in mijn geval voedt vooral onrust de angst.

Maar er zit ook meer onder... en om echt heel eerlijk af te sluiten. Meer dan ooit mis ik een arm om m'n schouder als de angst me even aanvliegt. Alleenstaand is nog nooit eerder zo alleen geweest...

Gelukkig heb ik wél de rijkdom van twee prachtige kinderen die nog steeds heel graag knuffelen met hun mama en alles een stuk minder zwaar en draaglijk maken. Met elkaar maken we echt wel wat van deze rare tijd. Denkend aan die twee, sluit ik toch weer met een glimlach af. 

Zoveel liefde voor die twee!