Afstand nemen en bijkomen

De afgelopen weken heb ik even wat afstand genomen van alles. Tenminste dat heb ik geprobeerd...

Ondanks de vermoeidheid die zich na de laatste chemo ineens manifesteerde, de vooronderzoeken voor het vervolgtraject en het wachten op wat gaat komen, is me dat best een beetje gelukt. 

Inmiddels heb ik een prachtig aangelegde tuin en schijnt de zon flink. We hebben daar volop van genoten en ik heb veel uur in de tuin doorgebracht met een boek of leuk gezelschap. Op die momenten betrap ik mezelf er steeds vaker op dat het voelt of ik niet ziek ben. Uiteraard heeft de relatief goede uitslag van de laatste scans daar ook aan bijgedragen.

Op andere moment hakt juist het besef dat ik nog altijd ziek ben er hard in en vind ik het lastige mijn hoofd rustig te houden. Wat op dit moment het meest energie kost is het wachten op het definitieve vervolgtraject. De weken vliegen voorbij zonder dat er concreet iets gebeurt, dit geeft een enorme onrust. 

Ik ben al een aantal keer naar het AVL geweest voor gesprekken, diverse scans en onderzoeken voor het komende bestralingstraject. Er is voor gekozen om mij verder te behandelen middels hoge precisiebestraling. Dit houdt in dat de aangetaste plekken heel gericht met een hoge intensiteit worden bestraald. Voor sommige plekken betekent dit een eenmalige bestraling en andere plekken worden tussen de 3 tot 5 keer bestraald worden.

Ergens ben ik blij dat het niet weer een dagelijks traject wordt, maar aan de andere kant is deze wijze van bestralen ook niet geheel risicoloos. Ook het gegeven dat de plekken zich over mijn gehele wervelkolom en borstbeen verspreiden, betekent dat er alsnog een groot gebied behandeld gaat worden. Wat de gevolgen hiervan zullen zijn, is afwachten...

Voor nu hoop ik snel te kunnen starten, in de hoop voor de zomervakantie in elk geval klaar te zijn met de fysieke behandeling. Wel is er bij mij angst hoe ik uit deze behandelingen kom en in hoeverre dit mij tijdelijk of permanent zal gaan beperken. Helaas kan ik niet meer doen dan alles ondergaan...

Gelukkig kan ik ook de positieve kant van het komende traject zien. Dat ze dit alsnog kunnen doen en verwachten hiermee de ziekte onder controle te krijgen, is voor mij natuurlijk heel belangrijk en ergens ook wel geruststellend. Hopelijk zal dit een voorlopig laatste inspanning zijn, waarna een rustigere periode zal gaan aanbreken. Daar zijn we hier thuis echt wel aan toe. Nu richten we ons nog even op de laatste loodjes voordat we de vakantieperiode ingaan. 

Want wat een jaar hebben we weer achter de rug... Tijd dat we écht afstand gaan nemen en bijkomen!