Mijlpaal en bestralen

Inmiddels ben ik gestart met een serie bestralingen. Ik word nu gedurende acht (werk)dagen aaneengesloten bestraald op vijf verschillende gebieden, te weten:
- de achterzijde van mijn borstbeen, 5x
- bekken/staartbeen, 3x
- L3 (lendenwervel), 1x
- T7 (thoraxwervel), 1x
- T9 (thoraxwervel), 3x

De bestraling gebeurt middels hoge precisiebestraling. Sommige gebieden worden 1x bestraald, andere 3 tot 5 keer. Het is vooral een fysiek pittig traject, maar ze hopen hiermee veel meerwaarde te bereiken.

Voor mijzelf was het vorige week even schakelen, na een heerlijk verjaardagsweekend stonden meerdere ziekenhuisafspraken op de planning. Een gesprek met de oncoloog inzake het starten van nieuwe hormoontherapie, een gesprek met de begeleidend palliatief verpleegkundige en de radiotherapeut. Het gesprek met de oncoloog was zoals altijd erg prettig en verhelderend. Vooral het gegeven dat ik onder "palliatieve zorg" wordt ingedeeld, vind ik erg confronterend. Gelukkig is dit opgehelderd en is aangegeven dat ik hier formeel onder val, maar dat er gekozen is voor een curatieve behandeling in de hoop op goed resultaat. Wel zal ik onder strikte controles blijven als de actieve behandelingen erop zitten en blijft de kans uiteraard aanwezig dat zich nieuwe activiteit zal gaan vormen.

Toch heb ik zelf op het moment weer een rotsvast vertrouwen dat we nu eindelijk een aantal rustige jaren in gaan. Mijn gevoel zegt zo sterk dat we dit onder controle aan het krijgen zijn. Ook houd ik me fysiek opnieuw heel goed, wat me er extra in sterkt dat mijn lichaam nog steeds veel kan hebben. Natuurlijk overvalt ook de angst me nog altijd met regelmaat, al probeer ik deze zoveel mogelijk te relativeren. 

Door alle behandelingen en deze fase heb ik opnieuw een flinke klap gehad, wat tijd nodig zal hebben om te helen en te verwerken. Ik heb met mezelf afgesproken hier ook echt de tijd voor te nemen. Iets wat me deze keer hopelijk ook beter gaan lukken doordat er meer ruimte en rust is.

Na het vorige ziektetraject was ik vooral bezig met het opnieuw opbouwen van mijn oude leven, met alles wat daarbij hoorde (werk, sport, verplichtingen). Door de ervaringen die ik inmiddels heb opgedaan en zaken die in praktische zin nu zijn geregeld (o.a. UWV), is deze druk er na deze behandelingen niet. Wensen zijn er gelukkig genoeg, maar rust en genieten zullen bovenaan staan...

Ook deze acht dagen voelen voor nu goed. De kans op een aantal fysieke ongemakken zal door deze bestralingen groot zijn, denk hierbij aan vermoeidheid, toenemende pijn op de bestralingsplaatsen en slikproblemen doordat mijn slokdarm helaas vol geraakt zal worden door de bestraling. Wel ben ik klaar voor de schoolvakanties beginnen en hoop ik redelijk hersteld te zijn voordat we met z'n drieën naar ons Zeeland afreizen. Nu nog enigszins onvoorstelbaar dat dit actieve behandeltraject er dan opnieuw op zit. Ik kan niet wachten!

Het zou me nog altijd niet lukken zonder alle lieve mensen om ons heen, dat bleek op de dag van mijn 40e verjaardag maar weer eens. Toch een beladen dag, maar een waar ik volop van genoten heb en die ik later in het jaar nog wat groter hoop te vieren.

Deze lieve woorden van een van mijn vriendinnen op deze dag raakte me enorm en neem ik mee in mijn hart en gedachten:

"De eerste 40 is bereikt! Wat een mijlpaal!
Dit is met een hoop pieken en diepe dalen gedaan 
en de volgende 40 blijven voor altijd onzeker.

Dan is er eigenlijk maar één remedie: 
Leef vandaag. Geniet vandaag.
Kleine dingen en soms grote.
Maar geniet!

En lukt dit soms niet?
Of misschien wel vaak niet?
We zijn er voor je.

Vandaag. Morgen. Altijd!"

🤍