Dilemma’s

Na de uitslag van vorige week draait m’n hoofd overuren. Ondanks dat we heerlijk een paar dagen naar de Veluwe zijn geweest, heb ik dat niet helemaal kunnen stoppen. De kans om helemaal beter te worden, is inmiddels vrijwel nihil. Ik moet me er dus op instellen dat ik niet meer beter wordt en de kanker vanaf nu echt altijd aanwezig zal zijn in m’n lijf. Dit besef doet rare dingen met me.

Natuurlijk ga ik ervoor de uitzaaiingen onder controle te krijgen en dat vervolgens zo lang mogelijk stabiel te houden. Dit kan jaren worden volgehouden en dat is ook echt het doel. Daarbij in gedachten houdend dat de ontwikkelingen op het gebied van passende behandelingen in rap tempo doorgaan en misschien in de toekomst nog nieuwe mogelijkheden geeft.

Maar ik kan niet ontkennen dat er ook angst is dat we de kanker niet onder controle krijgen. En wat dan?

In m’n hoofd loop ik steeds tegen dilemma’s aan, dat gaat echt om de meest uiteenlopende zaken. Zo ben ik op het moment offertes aan het opvragen om mijn tuin deels opnieuw te laten aanleggen. We wonen nu bijna 8 jaar in dit huis en dat is al veel langer dan ik eigenlijk van plan was. Lang heb ik dit huis als “tussenstation” gezien voor onze volgende plek. 

Inmiddels heb ik deze gedachte bijgesteld en zit een verhuizing er (voorlopig) niet meer in. Voor een ander huurhuis komen we niet in aanmerking en kopen is door het ziek zijn ook geen reële optie meer in mijn eentje. Nu is dit eigenlijk gewoon een heel ruim, fijn huis en na wat aanpassingen in de inrichting voel ik me ook echt weer heel fijn. Mijn eigen slaapkamer en het inrichten van een werkkamer zijn de enige projecten die ik nog moet oppakken binnenshuis, maar die schuif ik nog even voor me uit.

De achtertuin is al vanaf het begin dat we hier wonen een doorn in m’n oog. Gedurende de jaren heb ik wel steeds kleine dingen veranderd, maar echt naar m’n zin is het nooit geworden. We hebben het geluk dat we aan de rand van ons dorp wonen en achter ons huis alleen een grotendeels ongebruikt veldje hebben liggen en daarachter alleen maar weilanden zien. Wat de tuin echt tot een heerlijk rustige oase maakt.

Vooralsnog ben ik behoorlijk geschrokken van de offertebedragen van de hovenier en op die momenten kan ik het niet helpen dat m’n gedachten op de loop gaan... Want is het de investering waard? Hoe lang kan ik er daadwerkelijk nog van genieten? Kan ik het geld niet beter besteden aan herinneringen maken met de kinderen en dus toch een (verre) reis gaan maken? 

Dit soort gedachten brengen me uit evenwicht en maken me verdrietig. Én toch moet ik ze ook bagatelliseren. Vergelijkbare dilemma’s heeft iedereen, tenslotte kan iedereen z’n geld maar een keer uitgeven. Zijn ze nu ineens zoveel lastiger omdat ik niet weet hoe lang me nog gegund is of maak ik het daardoor onnodig lastig voor mezelf?

Ik probeer me toch vast te houden aan het laatste. Als ik de negatieve gedachte leidend laat zijn, kan ik beter niks meer doen en stil in een hoekje gaan zitten. Daar ben ik dan weer heel slecht in. Ik laat de gedachtes voor het eerst bewust komen, benoem ze en geef ze ruimte. Soms verdrietig zijn is niet erg en dat gaat me steeds beter af. Vooral om me daarna weer te herpakken en met meer rust en een glimlach verder te gaan.

Dus naast morgen hopelijk een nieuwe kuur, ook met een hovenier om tafel om te kijken of we de offerte tot een acceptabel niveau kunnen krijgen. En zo niet... dan maar weer zelf aan de slag en wat noodzakelijke hulptroepen inschakelen. 

M’n tuinidee gaat er komen, als het eenmaal in m’n hoofd zit...