Gewoon mama zijn

Voorafgaand aan iedere kuur staat een afspraak gepland met mijn oncoloog en wordt bloed geprikt om te kijken of mijn bloedwaarden goed genoeg zijn om een nieuwe kuur te krijgen. Sinds ik gestart ben met de chemotherapie is de pijn in mijn rug behoorlijk toegenomen. Ik voel op sommige dagen letterlijk wat de aangetaste plekken zijn. Iets wat me erg onrustig kan maken, betekent dit dat de chemo goed z'n werk doet of woekert de kanker ongestoord verder. Gelukkig kon de oncoloog mij geruststellen dat dit een bekende bijwerking is van de kuren die ik krijg. 

Helaas bleek afgelopen vrijdag voor de tweede keer dat mijn bloedwaarden nog niet voldoende hersteld waren. Chemotherapie pakt helaas niet alleen de slechte cellen aan, maar heeft ook enorm veel impact op de goede cellen in je lichaam. Dit betreft dan vooral een tekort aan witte bloedlichaampjes, welke essentieel zijn voor je afweersysteem. Hier kan je zelf weinig invloed op uitoefenen en moet je lichaam zelf aanvullen. Omdat er nog een weekend tussen zat voor de nieuwe kuur gepland stond, hoopte zowel de oncoloog als ikzelf dat die extra dagen voldoende waren voor voldoende herstel.

Vanmorgen reisde ik vol goede moed af naar het ziekenhuis. (Overigens nooit verwacht dat ik dit echt als een "uitje" zou zien, maar dat lijkt het bijna wel in deze rare Coronatijd.) Ik werd enthousiast ontvangen door de oncologieverpleegkundige die voor de zekerheid eerst opnieuw bloed zou afnemen. Grappend en grollend (gelukkig kan dat ook gewoon) verliet ik de dagbehandeling om na een uur terug te keren voor de kuur.

Natuurlijk was ik mij bewust van de mogelijkheid dat mijn bloedwaarden niet genoeg hersteld zouden zijn, maar ik hoopte toch dat het nemen van voldoende rust in het weekend dit herstel had bevorderd. Maar nee, mijn waardes waren niet goed genoeg. Dit bericht kwam ineens keihard binnen, terwijl ik normaal echt wel goed kan incasseren en heel positief ben ingesteld. Ik brak...

Het echte probleem zat 'm niet eens in het uitstellen van de kuur, maar in een mijzelf opgelegde planning rond de verjaardag van mijn jongste op Valentijnsdag. Een verjaardag die dit jaar toch al anders is dan voorgaande jaren, een verjaardag die gevoelsmatig nóg belangrijker is dan voorheen.
Een dag waarop ik me volgens mijn planning redelijk goed zou voelen en er alsnog een bijzonder verjaardag van zou maken...

Ik voel me schuldig als zieke moeder, het liefst hou ik alles zo ver mogelijk weg bij mijn kinderen. Doordat we nu noodgedwongen 24/7 met elkaar thuis zitten, krijgen ze alles mee van het ziek zijn. Ook de momenten die ik voorheen goed wist te verbergen en vooral toeliet op de momenten dat ze op school zaten of in bed lagen. Ik probeer de leuke, lieve, gezellige moeder te zijn die klaar staat voor hulp, knuffels, spelletjes en alles wat ze nodig hebben. Dat lukt deels, ook hier is de schermtijd behoorlijk uit proportie geraakt de afgelopen weken. 

Maar het belangrijkst is en blijft dat ik gewoon hun mama ben. Een mama die echt niet altijd sterk hoeft te zijn en nu eigenlijk vooral ook goed voor zichzelf moet zorgen. Dat ga ik doen, ik ga meer rust nemen en beter naar m'n lijf luisteren. Ik ben er helaas nog niet en zal nog een flink traject moeten afleggen. De extra dagen die ik nu nog even heb voor de volgende kuur vrijdag zijn welkom, ook voor de kinderen. Even een paar extra dagen waarin ik me eigenlijk gewoon heel goed voel en veel meer aan kan dan de momenten waarop de chemo op volle kracht inhakt. 

En die verjaardag... Dat komt goed, ook als ik tussendoor even m'n bed op zoek.

Maar nu eerst op naar vrijdag!