3. Kanker?

Zo relaxed als ik de eerste dagen na die bewuste vrijdag was, zo stressvol werden de weken erna. Hoewel ik wist dat er iets niet goed zat in m’n lijf, moesten er veel aanvullende onderzoeken worden gedaan.

Na een leuk Pinksterweekend waarin we gekampeerd hebben in Zeeland, vriendinnen met kinderen en mijn ouders zijn langs geweest voor de nodige afleiding en gezelligheid, ging ik dinsdag vol goede moed normaal naar mijn werk.

De nacht van maandag op dinsdag sijpelde het eerste besef door dat er misschien wel meer aan de hand was dan ik aan mezelf durfde toe te geven. Aangezien ik toch wat onrust had op mijn werk, besloot ik een collega toch even te informeren wat er speelde. Achteraf een goede beslissing gezien de wending die de dag nam. Na een overleg zag ik op mijn telefoon dat mijn huisarts gebeld had.

Uiteraard zag ik dit een paar minuten over twaalf en vertelde de stem op het bandje dat de huisartsenpraktijk pas weer na 14.00 uur telefonisch bereikbaar zou zijn. Na 10 minuten mezelf opvreten toch brutaal de spoedlijn gebeld. Mijn eigen huisarts nam direct op en viel gelijk met de deur in huis.

Het verslag wat hij onder ogen had gekregen was ook bij hem verre van verwacht. Zelf was ik nog redelijk laconiek en maakte mezelf nog altijd wijs dat het allemaal mee zou vallen. Tot het moment dat mijn huisarts het gevreesde woord zei... “Daphne, je hebt kanker... Iets mooiers is er niet van te maken.”

BAM... 

Wat er na dat moment gebeurde, kan ik me alleen in flarden herinneren. M’n collega’s hebben me gelijk superlief opgevangen en snel naar huis gebracht. ‘S Middags zat ik met mijn moeder aan tafel bij de huisarts voor een korte voorbereiding op wat ik later die week in het ziekenhuis te horen zou krijgen.