8. Kaal koppie

Twee weken na m’n eerste chemo sta ik ‘s ochtends met plukken haar in mijn handen...

Ondanks dat ik hierop voorbereid ben, valt het me zwaar. Zonder haar zie je er écht ziek uit. Ook ben ik enorm bang voor de reactie van de kinderen. Als ik later die dag op het schoolplein sta, zien ook mijn vriendinnen dat het hard gaat.

Vanaf het moment dat ik hoorde dat het niet goed zat, heeft zich een klein groepje vriendinnen om mij heen gevormd die ons steunen waar nodig. Alle lieve reacties en behulpzame mensen zijn hartverwarmend. Vaak wordt gezegd dat je in tijden van ziek zijn je echte vrienden leert kennen. Dat is zeker zo, maar ik heb het geluk ook door niemand teleurgesteld te zijn.

Zelf vond ik het fijn om het daadwerkelijk afscheren van mijn haren met vertrouwde mensen om mij heen te doen. Een van mijn vriendinnen heeft vroeger als kapster gewerkt en heb ik gevraagd mijn haar eraf te halen. We hebben dit met elkaar gedaan, drie vriendinnen en mijn dochter waren er fysiek bij. De vierde vriendin werkt als stewardess en verbleef in het buitenland, maar was er via FaceTime ook bij.

Toen eenmaal de schaar erin ging, hebben er zeker tranen gevloeid. Toch was het vooral heel fijn met elkaar en hebben we ook ontzettend gelachen. Verschillende experimentele haardrachten hebben we geprobeerd, maar punk en hanenkammen bleken niet helemaal mijn ding te zijn. 

En dan is ineens je haar eraf... En oog je ook voor het zicht “ziek”.