2. De dag des oordeels

Begin mei 2018 was ik voordat we op vakantie gingen voor iets kleins bij de huisarts. Allereerst moet ik mijn complimenten uiten aan onze huisartsen, ik heb niet eerder ervaren dat artsen zo betrokken en meedenkend zijn. 

Terwijl ik er was vroeg mijn huisarts naar wat eerdere klachten die bij mij speelden.

Zo moet ik jaarlijks een echo maken van aanwezige poliepen in m’n galblaas en kamp ik al langere tijd met de naweeën van een ietwat ongelukkige val van de trap. Omdat m’n controle-echo voor m'n galblaas al ruim een jaar geleden was, kreeg ik hiervoor een verwijzing mee. Omdat ik wat vage spierpijnklachten had vanuit m’n linker-oksel naar m’n linkerborst stelde de huisarts voor samen met de echo ook een mammografie te laten maken.

Onzin!... was mijn eerste reactie. Er was geen indicatie om een mammografie te doen. Toch overtuigde de huisarts mij ervan dit wel te doen. Niet omdat hij iets vermoedde, maar dan hadden we in elk geval een keer een nulmeting. Voor het geval er in de toekomst wel een keer aanleiding zijn tot zorg.

Zo geschiedde.... Vrijdag 18 mei reed ik in m’n eentje naar het ziekenhuis in de veronderstelling binnen een uurtje weer buiten te staan.

Mammografie werd gemaakt, aanvullend een echo.... En ik me maar druk maken dat ik er echt wel op m’n onvoordeligst bij lag (ofwel ik had best een wat flatteuzer setje aan kunnen trekken) en me afvragend wat zo’n leuke knul (beetje jong, maar kon er mee door) de hele dag voor vrouwelijk vlees op z’n behandelbedje moest aanschouwen...

“Mevrouw, ik ga even overleggen met de arts. Waarschijnlijk wil hij zelf ook nog even kijken”

Prima joh, ik lig hier inmiddels best comfortabel en kan best nog even wachten. Wellicht goed om te weten dat mijn geduld niet altijd even goed is, iets waarin ik mezelf de komende maanden (wat ik nu dus al weet) veelvuldig in ga tegenkomen. 

De arts stelde m’n geduld vervolgens allesbehalve op de proef en kwam gelijk binnen met de mededeling dat er zeker vijf plekken zichtbaar waren die niet op de echo te zien zouden moeten zijn. Binnen een minuut zat hij naast me met een heel arsenaal aan instrumenten om meerdere biopten af te nemen.

Het ging zo snel dat ik eigenlijk niks registreerde en pas weer bij m’n positieven kwam toen het woord Mammapoli viel en dat ze daar al op mijn komst zaten te wachten.

Mijn plan om binnen een uurtje weer buiten te staan en nog even de stad in te gaan, voordat ik weer op het schoolplein werd verwacht was compleet van de baan.

Alles wat die dag gezegd is op de Mammapoli is compleet langs me heen gegaan. Natuurlijk weet ik dat ze gezegd hebben dat het echt foute boel was, maar ik heb dat niet echt toegelaten en geloofde simpelweg in een goede afloop.

Wel heb ik op advies van de verpleegkundige een paar telefoontjes gepleegd. M’n ouders die nog lekker op vakantie waren in Frankrijk en een vriendin, de laatste vooral om de kinderen op te vangen. Aan beiden heb ik wel verteld wat er was gezien, ik heb gehuild, maar zeker ook gezegd dat er nog niks zeker was en dat het allemaal wel met een sisser af zou lopen. 

Maar hoe, wat en waar... juist datgene dat je denkt de onthouden, waar je was en wat je aan het doen was op het moment dat je leven op z’n kop komt te staan... De details... Ik heb werkelijk waar geen enkel idee...