5. Mama met borstkanker

De bittere waarheid van alles is en blijft... Ik ben een mama met borstkanker. M’n grootste angst is waarheid. Ziek zijn en niet weten wat de toekomst brengt...

En toch heb ik vanaf het eerste moment een rotsvast vertrouwen dat het goed komt. Wat dit voor invloed heeft op de kinderen is eigenlijk mijn grootste zorg. Of ik zelf de behandelingen en het traject aan kan, staat voor mijzelf niet eens ter discussie. 

De kinderen en ik zijn al jaren een drie-eenheid en ik weet dat ik met vallen en opstaan een veilig en vertrouwd thuis voor ze heb opgebouwd. Een veilig baken wat door het stomme ziek zijn misschien wel aan het wankelen wordt gebracht.

Niemand kan vertellen en voorspellen hoe de komende maanden gaan verlopen. We zullen het alleen wel samen moeten doen... Maar hoe vertel je aan een gevoelig en vroegwijs meisje van 9 jaar en een onbevangen rauwdouwer van 6 jaar dat mama borstkanker heeft?

Ik besluit er geen geheim van te maken en de kinderen op het niveau wat voor hen afzonderlijk geschikt is te vertellen over mijn ziek zijn.

Vol goede moed wacht ik de kinderen op uit school... Gezellig tussen alle ogenschijnlijk onbezorgde ouders sta ik met lood in m’n schoenen. Dochter rent enthousiast samen met een vriendje uit school en heeft eigenlijk hele andere plannen dan met mama mee naar huis te gaan. Ook zoonlief stuitert over het plein en weet niet hoe snel hij thuis moet komen om z’n salto-skills te perfectioneren op de trampoline.

In aanwezigheid van m’n ouders breng ik zo goed en zo kwaad als kan het nieuws over aan de kinderen. De oudste hoort vooral het woord kanker en is daardoor behoorlijk van slag. De jongste hoort het aan en vraagt vervolgens voorzichtig of hij nu dan buiten op de trampoline mag. Natuurlijk jongen, dat geeft mij de gelegenheid rustig door te praten met zijn grote zus.